'Groots en meeslepend wil ik leven!
hoort ge dat, vader, moeder, wereld, knekelhuis!

de jongen kijkt door de geopende ramen
waarlangs de wereld slaat; zonder zich te beraden
stapt hij de deur uit, helder en zonder vrees.'

Uit: Hendrik Marsman, De grijsaard en de jongeling

Het is donderdag 23 juni 2011. Laat op de avond kom ik aan op een verlaten Indira Gandhi International Airport. Na ruim acht uur te hebben gebivakkeerd in een niemandsland tussen mijn vertrouwde thuishaven en het grote onbekende, sta ik ineens met beide benen op Indisch grondgebied. Het dringt nog niet goed tot me door. Dit uitgestorven marmeren paleis is het portaal naar mijn nieuwe wereld. Hier zal mijn leven opnieuw lijken te beginnen en mogelijk voor goed veranderen. Buiten aangekomen valt de eerste Indische lucht die ik inadem als een warme deken over me heen. Overal staan mensen met borden. Borden met namen van mensen die net als ik de reis naar deze metropool hebben ondernomen. Ook hun verhaal begint hier. Het mijne begint op het moment dat Achal en Ishitaa mij opmerken en me verwelkomen in India. Overspoeld door nieuwe indrukken volg ik hen op weg naar de auto, niet wetende wat me te wachten zou staan.

Het is zondag 7 augustus 2011. Laat op de avond zal ik vertrekken naar een waarschijnlijk drukker Indira Gandhi International Airport. Na ruim acht uur bivakkeren in een niemandsland tussen mijn nieuwe leven en het oude, zal ik voor het eerst sinds anderhalve maand voet zetten op vertrouwd Nederlands grondgebied. Het dringt nog niet goed tot me door. Het levendige Amsterdam Schiphol is het portaal naar mijn nieuwe wereld. Hier zal mijn leven opnieuw lijken te beginnen en mogelijk voor goed veranderen. Hoewel, vooralsnog lijkt het allemaal nog zo bekend.

Ik kijk naar mijn tas en zie het verschil. Zes weken geleden landde ik in India met een overvolle tas. Ik dacht dat ik alles bij me had. Nu weet ik dat ik het meeste niet eens had kunnen meenemen. India heeft mij een schat aan ervaringen en indrukken gebracht waar elke tas te klein voor is. Desondanks heb ik een extra tas moeten kopen om in ieder geval een fysiek stukje India mee terug te kunnen nemen. Voor de ware rijkdom heb ik geen tas nodig: die zit vanbinnen. Ik keer terug en laat hiermee een leven achter me. Een leven waarin ik op de hoogste toppen heb gestaan en in diepe dalen gevallen ben. Een leven waarin ik vele mensen ontmoet heb, elk met hun eigen rol en verhaal. Sommigen zullen later (helaas) niet meer dan een voetnoot in mijn verhaal blijken te zijn. Anderen hebben een grote stempel op mijn leven gedrukt en zullen dit mogelijk (in herinnering) blijven doen. Ik heb de kans gekregen om kennis te maken met een land dat me altijd weer wist te verrassen in zowel de positieve als de negatieve zin. Ik koester haar monumenten en verafschuw haar sloppenwijken. India leeft en ze heeft me haar meest menselijke kant getoond.

Dit alles komt tot de kern van dat wat ik ervaren heb. Mijn verhaal is voor mij in wezen een diep menselijke ervaring. India is een ontzettend menselijk land: wonderschoon en ontzettend imperfect tegelijk. Er is zoveel pracht en praal, maar tegelijkertijd ook zoveel ellende. India is onmogelijk, maar daarom tegelijkertijd ook weer fascinerend. India maakt je helemaal gek, maar tegelijkertijd kun je haar ook met liefde in de armen sluiten. India heeft zoveel adembenemends te bieden als is het aan jezelf om die schoonheid te ontdekken. Wanneer je India op haar best wilt zien, is het een kwestie van ervoor open staan en het beleven. Je krijgt er wat onvergetelijks voor terug.

Nu ik op de drempel van vertrek sta, rest mij nog een afscheidsboodschap van dankbaarheid aan het land dat mij zoveel gegeven heeft. Ik kan niet ontkennen dat ik verliefd ben geworden op dit land en het voelt voor mij dan ook alsof ik een geliefde moet achterlaten. De waarheid leert me dat ik niet alleen een geliefde, maar in feite een heel leven achter me laat. Hoewel de volgende boodschap ietwat narcistisch kan overkomen voor een buitenstaander, is het voor mij een complete beschrijving van hetgeen ik hier ervaren heb:

I LOVE I

Ik hoop dat ik iets waardevols heb teruggegeven. Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken die mij via dit blog heeft gevolgd, geschreven en gesteund. Ik waardeer het zeer, al is het voor mij onmogelijk om iedereen individueel te gaan bedanken. Daarom doe ik het op deze manier.

Door de geopende ramen kijk ik naar buiten. Een nieuwe wereld strekt zich uit tot ver voorbij de horizon. Vastberaden en zonder angst zet ik de volgende stap in het verhaal dat ik zelf geschreven heb. Nederland, ik kom eraan!