Tijd is een relatief begrip. Voor sommigen vliegt de tijd voorbij, anderen zien de tijd met tegenzin voorbij kruipen. Tijd is niet te omvatten, ongrijpbaar en tegelijkertijd onvermijdelijk. Tijd is iets waarvoor we allen buigen en waarvan we slechts kunnen wensen dat we het naar onze hand kunnen zetten. Tijd is onverbiddelijk en tegelijkertijd genadevol. Tijd kan binden en tijd kan scheiden. Je hebt het of je hebt het niet.

23 juni 2011 begon ik aan een bijzondere tijd. Voor ruim zes weken zou ik mijn complete leven opgeven voor een ongewis avontuur in het verre India. Dit leek toen een enorm lange periode en dit was het aanvankelijk ook. Inmiddels zijn we vier weken verder en vraag ik me af waar de tijd gebleven is. Hoe meer ik onderneem, hoe meer ik beleef en hoe meer ik opbouw in mijn nieuwe leven hier, des te sneller lijkt de tijd te gaan. Je probeert erachteraan te rennen tot je ontdekt dat de tijd je altijd vooruitsnelt. Daarom koester ik de gedachte dat ik nog steeds tijd heb. Het is nog niet voorbij en laat dat voorlopig zo blijven.

Aanvankelijk miste ik Nederland enorm. Ik verlangde naar regen, een schone lucht, toiletpapier, niet ontvlambaar voedsel, een enigszins georganiseerde infrastructuur en nog zoveel meer zaken die wij als verwende Nederlanders als vanzelfsprekend beschouwen. Inmiddels voel ik me zonder een inburgeringscursus te hebben gevolgd al aardig geïntegreerd. Ik heb leren leven met de gebreken en geniet van het moois dat India te bieden heeft. Dat is te veel om in zes weken volledig te ontdekken, maar in ieder geval heb ik een begin kunnen maken. Een van de mooiste dingen aan de cultuur hier vind ik dat alle verschillende culturen en godsdiensten vreedzaam naast elkaar leven. Niks geen hoofddoekjesdebat of gezeur over minarettenverboden. Wanneer je de culturele vreedzaamheid van India hebt ervaren, worden dergelijke begrippen een enorme ver-van-je-bed-show. India is in dit opzicht dé definitie van tolerant. Wat ik ook fascinerend vind is dat Delhi ondanks haar grootte een hele veilige stad is met nauwelijks criminaliteit. De grootste gevaren hier zijn het verkeer en verdwalen. Daar valt mee te leven. Anything goes in India, in alle mogelijke opzichten. Ik kan jullie vertellen dat India mijn hart veroverd heeft. Gelukkig is de tijd om te scheiden nog niet gekomen. We gaan gewoon door.

De afgelopen tijd heb ik naast een hoop werk ook geprobeerd zoveel mogelijk van het land te ontdekken. Vorige week heb ik drie dagen de provincie Rajasthan verkend met een grote delegatie internationals ondersteund door AIESEC. AIESEC maakte het nog net wat interessanter door de trein in Delhi te missen. Gelukkig was ik met vijf anderen vooruit gereisd in een vroegere trein en hadden we ruim een halve dag meer om de schoonheid van Rajasthan te ontdekken. We hebben dit weekend een bezoek gebracht aan twee steden: Jaipur en Udaipur. Jaipur staat bekend als 'The Pink City' en kent met het op een berg gelegen Amber Fort een grote toeristische trekpleister. De stad zelf kent ook nog mooie architectuur en het geeft het beeld van een meer landelijk India. Het is echter wel een drukke stad en de verkopers hier zijn erg opdringerig. De term 'no' kent men hier niet. Udaipur is een rustige, idyllische stad gelegen tussen enkele meren waar we ook een boottocht hebben gemaakt. Er zijn een hoop paleizen en als het niet bewolkt was geweest hadden we een prachtige zonsondergang kunnen zien. Het klimaat hier is vele malen aangenamer dan in Delhi: rond de 23 graden en regelmatig regen. Udaipur is een baken van rust vergeleken met de chaos van het overrompelende Delhi. Levend hoogtepunt: een ritje op een kameel. Verder mocht ik me in een park dat we bezochten uitdossen in een traditioneel Indisch outfit. Het resultaat is zichtbaar bovenaan dit blog. Grappig detail was dat ineens niemand van onze groep me aanvankelijk nog herkende. Ik weet dus wat ik voortaan moet doen als ik anoniem over straat wil gaan.

Afgelopen weekend ben ik afgereisd voor een regionale AIESEC conferentie voor alle AIESEC afdelingen voor Noord en Oost India. Deze conferenties schijnen berucht in de positieve zin van het woord te zijn. Elke lokale AIESECer heeft het erover en het riep bij mij het beeld op dat het bezoeken van conferenties ook zo ongeveer het enige is dat ze hier doen. Als zo'n conferentie zelfs hen kan motiveren, moet het wel iets heel gaafs zijn. Ik besloot dus om mee te gaan.

Drie dagen lang zaten we in de buurt van Shimla. Dit is een bergstadje waarvan ik helaas weinig heb gezien. Ik heb echter wel enorm veel van de omgeving gezien. We zaten namelijk in een luxe hotel op de top van een 2500 meter hoge berg. Het uitzicht was fabuleus en de Himalaya was in de verte zichtbaar. De weg ernaartoe was lang. In ongeveer acht uur zit je in Shimla maar om de berg te beklimmen kost nog bijna vier uur. Tijdens onze klim kreeg onze bus een lekke band aan de rand van een ravijn (geen grap!). Gevolg was dat we om zeven uur 's ochtends de bus werden uitgetrapt om te aanschouwen hoe de chauffeurs het wiel verwisselden. Toen bleek dat de bus niet waterdicht was: tijdens een flinke regenbui regende het ook in de bus. Bij een van mijn (Nederlandse) kamergenoten bleek later dat in het bagageruim benzine had gelekt waardoor al zijn kleren naar benzine roken. Never a dull moment in India. Anything goes. Don't take anything for granted. Het zijn lessen die ik hier heb geleerd.

De conferentie was een groot spektakel. Overdag was er een streng regime van sessies voor AIESECers die verwacht werden overal op tijd te zijn en hiervoor zelfs hun bed werden uitgetrapt in de vroege ochtend. Dit moet behoorlijk slopend zijn geweest. Voor de internationals was het soepeler en waren er ook wat sessies, maar deelname aan alle sessies was vrijwillig. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een sessie over cultuurshock. Ik heb mensen ontmoet uit vele landen al was het ook wel leuk om eindelijk twee Nederlanders te ontmoeten die voor een ambassadeursprogramma op doorreis in India zijn. De hoogtepunten waren echter 's nachts. Dan brak het feest los en Indiërs zijn als het om feesten gaat echt compleet gestoord, maar super gezellig. Na het slotfeest gingen we rechtstreeks de bus naar Delhi in om zes uur 's ochtends waar we getrakteerd werden op een achtbaanritje tijdens onze afdaling van de berg. Gelukkig ben ik hier doorheen geslapen, want mijn maag had dit zeker niet kunnen waarderen.

Al met al zie ik dat ik weer een behoorlijk lang verhaal heb getypt. Ik kan nog zoveel meer vertellen, maar ik weet dat jullie niet de tijd zullen hebben om het allemaal in een keer te lezen. Daarom zal ik de ontwikkelingen rond mijn werk maar in een volgend blog stoppen. Tijd om te stoppen!