Het is een term die vaak gebruikt wordt om het land in twee woorden samen te vatten: Incredible India. Al na een kleine week moet ik concluderen dat dit klopt. India is werkelijk een ongelooflijk land in zowel de positieve als de negatieve zin. Een blog schiet tekort om te beschrijven wat ik hier allemaal heb meegemaakt de afgelopen dagen. Daarom maak ik er twee waarin beide kanten van de medaille belicht zullen worden. Enerzijds wil ik jullie de schoonheid die Delhi rijk is natuurlijk niet onthouden, maar anderzijds vind ik het ook goed om te delen hoe ik hier regelmatig tegen de lamp loop met de, voor Nederlandse begrippen, meest vanzelfsprekende dingen.

Goed, ik schets het volgende scenario. Je beland midden in een wildvreemde stad in een totaal verschillende cultuur, waar je aanvankelijk de straat niet uit kunt zonder te verdwalen. Al je huisgenoten werken en verder ken je nog niet al te veel mensen. Wat doe je? Helaas is het geen meerkeuzevraag dus ik geef hier meteen mijn antwoord dus als je zelf met een antwoord wilt komen moet je nu niet verder lezen. Afgelopen zondag kreeg ik te horen dat mijn stage pas vrijdag zou beginnen. Ik kreeg nog vier volledig vrije dagen om, zoals dat met een mooi woord heet, te acclimatiseren. Ik besloot om deze vier dagen te gebruiken om eens enorm de toerist te gaan uithangen en zoveel mogelijk interessante plekken te bezoeken. Het was tijd voor actie.
Mede dankzij de twee reisgidsen die ik in Nederland heb gekocht en mensen die me hier op weg hebben geholpen, heb ik in enkele dagen geleerd mijn weg te vinden in Delhi (zet dus maar uit je hoofd dat er een ‘Verdwaalavontuur deel 2' komt). Er zijn een aantal vervoersmiddelen om je door de stad te verplaatsen. Voor de langere afstanden binnen de stad is de metro verreweg het geschiktst. De metro hier is snel, schoon, betrouwbaar, veilig, goedkoop en koel. Bewonderenswaardig is het tempo waarin het metronet hier uit de grond wordt gestampt. Sinds 2002 is de bouw van het metronet begonnen en nog altijd schieten nieuwe stations, uitbreidingen van bestaande metrolijnen en compleet nieuwe metrolijnen als paddenstoelen uit de grond. Ik heb een reisgids die ongeveer twee jaar oud is en de metrokaart die daarin staat is alweer behoorlijk gedateerd. Het is een ontwikkelingstempo waar ze in Amsterdam een hoop van zouden kunnen leren. Daar is jaren gebakkeleid over de uitbreiding van de Amstelveenlijn met drie (!) stations en over het debacle van de Noordzuidlijn zal ik het maar helemaal niet hebben. Voor zover ik weet, zijn verzakkingen als gevolg van het graven van metrotunnels hier nog niet aan de orde van de dag. Ook is hier een soort OV chipkaart die werkt. Je koopt deze kaart voor slechts 100 rupees (1.50 euro) met een saldo van 50 rupees en het scheelt een hoop wachten voor loketten om een kaartje te kopen. Je checkt in en uit op de verschillende stations met je kaart en het saldo wordt van de kaart afgehaald. 50 rupees is genoeg om de halve stad rond te reizen, als vuistregel geldt ongeveer 2 rupees per station. Aan het eind van mijn verblijf hier kan ik de kaart inleveren en krijg ik het resterende saldo terug: ideaal.

Voor korte afstanden is de rickshaw (taxi) een goede optie. Ze rijden overal en kunnen je snel naar een plek brengen die je zelf toch niet weet te vinden, aangezien je zelf de weg niet kent en de weg vragen een kansloze expeditie is (zie vorige blog). Er zijn zowel fietsrickshaws als autorickshaws, hoewel die laatste niet veel meer zijn dan overkapte motorfietsen. De fietsrickshaws zijn het goedkoopst en worden bestuurd door de armste Indiërs. Ook zijn ze in bepaalde delen van de stad verbannen, waarschijnlijk om een beter straatbeeld te geven. In principe ga ik niet met ze in onderhandeling om het bedrag dat ze vragen en geef ik fooi. De autorickshaws hebben het aanzienlijk beter met een voortdurende klantenstroom en zijn wat duurder. Vaak proberen ze toeristen veel meer te laten betalen dan de werkelijke prijs. Daarom spreek ik van tevoren altijd een bedrag af en probeer ik ook af te dingen als het even kan. De concurrentie is zo groot dat bij een onredelijk bedrag de volgende al klaar staat om je mee te nemen, dus vaak gaat de bestuurder alsnog akkoord.

Zo heb ik me de afgelopen dagen door de stad verplaatst, altijd in gezelschap. De volgende plaatsen heb ik bezocht:

Humayun's Tomb: Een enorm mausoleum omgeven door tuinen gewijd aan koning Humayun uit de 16e eeuw, gelegen in Oost Delhi. Op onze weg ernaartoe hadden mijn Russische reisgenoten (die tevens vrij waren) en ik wat problemen om de juiste weg te vinden. We ontmoetten een erg aardige Indiër die ons aanvankelijk de weg wist te wijzen (ze bestaan toch!), vervolgens meeliep en uiteindelijk de hele dag met ons opgetrokken is. Dit was een erg leuke ervaring en Vikas heeft ons die dag echt wegwijs gemaakt in Delhi. Humayun's Tomb is een indrukwekkend bouwwerk en wat mij betreft een prima warming-up voor het enige echte wereldwonder dat India rijk is: de Taj Mahal.

India Gate: hier ben ik met Ishita naartoe geweest, een vriendin van Achal die me samen met hem heeft afgehaald bij mijn aankomst in Delhi. India Gate is een triomfboog gewijd aan gesneuvelde Indische soldaten. De vergelijking met de Arc de Triomph is sterk. Er is een enorm lange rechte weg die naar de grotere poort en de kleinere die er perfect symmetrisch achter ligt leidt. Je kunt om de streng bewaakte poort heenlopen en eronder brand een eeuwige vlam. Ik waande me hier toch even in Parijs, ware het niet dat veel mensen daar een ander kleurtje hebben.

Qutub Minar: een nooit voltooid Islamitisch fort in opdracht van een koning die stierf voordat het voltooid kon worden. Net als bij veel Griekse en Romeinse overblijfselen het geval is, kun je hier vrij doorheen lopen in een schoon en rustig stukje Delhi.

Gandhi Smriti: De plek waar Mahatma Gandhi is vermoord, gelegen in een van de welvarendste delen van Delhi met ambassades en regeringsgebouwen in de buurt. Er is hier een museum gewijd aan de Indische vader des vaderlands met vele afbeeldingen, uitspraken en andere attributen die bijdragen aan zijn nagedachtenis. Het gebied is een indrukwekkend eerbetoon en een bijzonder inspirerende belevenis. Ook kun je letterlijk in zijn laatste voetsporen treden: met voetstappen is zijn laatste wandeling naar de plek waar hij neergeschoten aangegeven.

Lodi Gardens: Opnieuw een mooi stukje natuur midden in Delhi, waar ook enkele bijzondere bouwwerken te vinden zijn. Hier heb ik tevens voor het eerst een Indische hond bevriend, nog voor mijn stage begonnen is. Zeer waarschijnlijk hoorde deze hond bij het park aangezien we zijn ‘baas' (waarschijnlijk de parkwachter) ook gezien hebben. Desondanks waren vier toeristen op dat moment veel interessanter voor hem. Ook grappig waren enkele mensen die warming-up oefeningen deden midden in het park. Schaamteloos als ik ben kon ik het niet laten er eentje te filmen. Dat wordt lachen als ik thuis ben, het is wel van veraf en van achteren gefilmd want uiteraard respecteer ik iemands privacy.

Veel toeristische trekpleisters zijn gratis of tegen een kleine vergoeding te bezichtigen. Althans, als je een Indiër bent. Waar je als Indiër voor 10 rupees (0.15 euro) Humayun's Tomb binnen mag, kost dit voor een buitenlander maar liefst 250 rupees (bijna 4 euro). Aangezien ik er niet bijzonder Indisch uitzie, leg ik de volle mep maar neer. Oké, dit is niet extreem duur en onder het mom van 'ik ben er nu toch' ga je dus naar binnen. Het is typerend voor de Indische manier van zakendoen en hun houding naar toeristen: Indiërs zijn niet te beroerd om toeristen van hun geld af te helpen. Ik ben niet te beroerd om toerist te spelen en dat zal nog wel even zo blijven. Zojuist heb ik te horen gekregen dat ik zondag mag beginnen met werken en is er wat meer bekend geworden over mijn werktijden. Geduld is een schone zaak, zeker als je in het vervuilde en chaotische Delhi woont. Wordt vervolgd.