Elke reis begint met de eerste stap, zo ook de mijne. Nou moet ik zeggen dat die eerste stap al een tijd geleden is genomen. Het begon met de opdracht voor een buitenlandse stage voor het Outreaching programma dat ik volg. Vervolgens heb ik me in april aangemeld bij AIESEC en heb ik toegang gekregen tot een database met stageplekken over de hele wereld in de meest exotische plaatsen. Uiteindelijk rolde hier al na een paar dagen via een overenthousiaste manager Project ROAR uit: Reaching Out for Animal Rights. Toen was het pas begin mei.

Het is snel gegaan. Aanvankelijk realiseerde ik me nog niet goed wat ik zal gaan doen, maar dit bewustzijn werd steeds sterker naarmate mijn vertrekdatum dichterbij komt. Mijn vertrekdatum die vast kwam te staan op het moment dat ik na toch wel wat lichte aarzeling mijn vliegticket boekte. Ik ging mijn benodigde cocktail aan vaccinaties halen waarvan de laatste pas afgelopen maandag binnen is. Ik begon te lezen over Incredible India: over haar schoonheid en haar stank en over de koeien en al het andere dat daar door de straten van Delhi struint. Alles deed ik aanvankelijk tussen mijn gebruikelijke leven door, terwijl dit leven ondertussen stap voor stap tot stilstand kwam. Het laatste tentamen, het laatste Nederlandse feestje, de laatste keer werken: alles is voorlopig even voor het laatst. Het is tijd voor wat anders.

Ik wil AIESEC Tilburg bedanken voor hun geweldige ondersteuning en voor de kans die ik hier krijg. Bijna was het hele feestje niet doorgegaan, maar dankzij de helden van C&E Embassy Express (onthoud die naam!) heb ik het allerlaatste spoedvisum voor India van deze zomer kunnen bemachtigen. Ik realiseer me dat qua voorbereiding de grootste hobbel genomen is. Die eerste stap is allang gezet. De volgende stap is nu.

Nu is het moment waarop ik eindelijk kan gaan. Nu weet ik dat er vele uitdagingen voor me liggen. Nu heb ik er echt zin in.

Morgen vertrek ik.