Ruim drie weken heb ik doorgebracht in het dierenasiel. Mijn stage begon ik met veel enthousiasme en ik was direct enthousiast over mijn werk en hetgeen ik ermee kon bereiken. Nog steeds ben ik blij met dit werk, maar het asiel heeft het bij mij verbruid. Sorry mensen, maar ik heb te vroeg gekraaid. De geoliede machine die ik eerder beschreef blijkt uitermate roestig van de binnenkant en geregeld laat hij het afweten. Dit is misschien interessant voor een project dat focust op het verbeteren van dierenrechten, maar uitermate frustrerend als je het met lede ogen moet aanzien en niet in staat bent om het te veranderen.

Waar te beginnen? Laat ik eerst maar eens de problemen binnen de medische staf aan de kaak stellen. Hoewel de dokters hier zeker deskundigheid bezitten en de beste bedoelingen hebben, ontbreekt de regie. Er is geen duidelijke leider en als gevolg is het nogal een zooitje waarbij geregeld collega's elkaar een mes in de rug steken. De dokters zijn jong, de meeste zijn pas afgestudeerd en het lijkt er soms op dat er af en toe met de dieren geëxperimenteerd wordt als gevolg van een gebrek aan ervaring. Dit gebrek aan ervaring, leiderschap en collegialiteit is naar boven gekomen na een incident tussen de medische staf en de PR-manager die tevens onze stagebegeleider is. Zijn puppy was ziek geworden en hij had haar naar de medische staf gebracht. Deze verklaarde dat het om een ziekte met een voor haar dodelijke afloop ging. Desondanks kreeg ze enkele injecties die er heel misschien nog iets van zouden kunnen maken. Toch waren ze er heilig van overtuigd dat er niks meer aan te doen was. Hij wilde het niet opgeven en is stad en land (hoewel het hier voornamelijk stad is) afgereisd voor andere dokters die wellicht met meer hoopvolle berichten zouden kunnen komen. Uiteindelijk vond hij een ervaren dokter die stelde dat ze slechts een hondengriepje had opgelopen en er dus weinig aan de hand af. Desondanks is ze overleden, niet als gevolg van de ziekte maar als gevolg van de injecties die het asiel haar gegeven heeft. De dokters in het asiel verklaarden echter allemaal dat zij het juist hadden en de andere artsen fout zaten. Slechts na de medische rapporten onder ogen te hebben gekregen, stelden ze dit bij. Tragisch is dat deze pup ongetwijfeld niet het enige slachtoffer is van een dergelijke medische blunder. Vandaag zij, morgen een ander.

De verzorging van de dieren is sober en niet toereikend genoeg. Er wordt gevoed en schoongemaakt, lang niet altijd even goed, maar dat is het dan ook. De liefde en passie voor het werken met dieren ontbreekt. Vooral de honden die er fysiek minder aan toe zijn ontbreekt het aan elke vorm van aandacht. Ze worden gezien als objecten, lastig en indien ze verplaatst moeten worden gaat dit ook op een zeer dieronvriendelijke manier. Zijn er vrijwilligers die een ketting om hun nek willen en tientallen meters over de grond willen worden gesleept? Juist ja. Verblijven worden achterstallig onderhouden en ik kan op mijn hoofd gaan staan en Vader Jacob zingen, maar wat is er veranderd na vier (!) keer klagen over niet werkende ventilators? Helemaal niets, zelfs niet als ik de meest exotische Hindische woorden uit mijn hoofd probeer te leren in de hoop dat dit wel iets uithaalt. Iedereen gaat zijn gang, maar opgeteld gebeurt er vrijwel niks. Vooralsnog is het voor mij een optelsom van onmacht.

Het meest schijnende probleem zit hem echter in de leidinggevenden. De afgelopen week is het een komen en gaan geweest van managers, weinig continuïteit dus. Er was hoop voor ons toen de twee belangrijkste personen binnen de organisatie waaronder de oprichter weer in het land bleken te zijn. Aanvankelijk ontmoetten we alleen de jongste van de twee zussen. Ze bleek zacht gezegd een ietwat pittige tante te zijn. Desondanks had ze het goede streven om het optimale uit ons verblijf te halen en deed ze een goede poging ons efficiënter en effectiever te laten werken. Vergeleken met haar zus en de oprichter van de organisatie achter het asiel zou ze echter nog een lievertje zijn. Dit bleek voor ons absoluut waar.

Onze ontmoeting met de grote baas kan ik met recht een politieke aardverschuiving noemen. Hoewel ze weinig politiek correct was in haar onderhoud met ons, was die aardverschuiving dermate groot dat ik na afloop toch wel even naar de grond moest kijken om te kijken of ik er nog wel echt stond. Respectloos en ontluisterend zijn de termen die zijn blijven hangen na een confrontatie met een orkaan die hier helaas nog de baas is ook. Haar monoloog (aangezien een andere mening haar vrijwel niet interesseert) was een aaneenschakeling aan onjuiste en ononderbouwde beweringen waarbij elke vorm van respect ontbrak. Waar mijn verwachtingen van deze dame hoog waren, blijkt ze niets meer te zijn dan een zelfgenoegzame autocraat die pronkt met haar macht en zogenaamde alwetendheid maar ondertussen een oneerlijke, ongemakkelijke en bovendien leugenachtige werksfeer voor ons heeft gecreëerd. Op het menselijke vlak is ze voor mij volledig door de mand gevallen. Haar omgang met mensen of in ieder geval met haar gasten die vanuit de andere kant van de wereld komen om in haar zogenaamd geweldige asiel te werken is volledig respectloos en ronduit vernederend. De kern van haar betoog draait om te hoge verwachtingen en eisen die bij ons niet bekend waren, wat simpelweg niet eerlijk is. We zouden bijvoorbeeld nooit op tijd komen. Vertel ons eerst eens hoe laat we er dan zouden moeten zijn, dit is nooit gebeurd. Van de werkzaamheden die we deden zou helemaal niks deugen, al bleek dit elke keer weer een geval van onkunde of onwetendheid te zijn. Dit voelde net alsof ik een examen Chinees aan het doen was en dat er zonder voorbereiding van me verwacht werd dat ik een 10 zou moeten halen. Tegelijkertijd vond ze ook dat we helemaal niks deden (lekker tegenstrijdig) en iedereen zou over ons klagen, inclusief de PR-manager. Hier wist ik dat dit niet waar was omdat ik hem te goed ken om te weten dat hij wel tevreden met ons is en anders zeker niet zou gaan klagen tegen haar. Sterker nog, hij is een aantal dagen geleden zelf opgestapt na een onderhoud met dezelde baas waarin hij precies soortgelijke verwijten kreeg. Ze ging volledig voorbij aan de realiteit en probeerde ons met oneerlijke verwijten en halve waarheden een loer te draaien. De mooiste was dat ze ons verweet dat we haar nooit eerder ontmoet hadden. Volgens haar zou dat komen omdat wij er nooit zijn, terwijl ze zelf net terug is van een buitenlandse trip van een maand. We zouden werkelijk niks uitvoeren. Iemand die mij gaat vertellen dat ik niks doe, kan me net zo goed vertellen dat ik een vrouw ben, dat ik uit Rusland kom en dat ik blond haar en blauwe ogen heb: het slaat werkelijk nergens op.

Nooit hebben we vanuit AIESEC een duidelijke briefing of doel gekregen, ondanks meerdere verzoeken van onze kant hiertoe. Ook het asiel heeft zich afzijdig gehouden als het ging om doelstellingen en instructies. Vele pogingen hebben we zonder succes ondernomen om meer duidelijkheid te krijgen. Niemand gaf ons een richting, daarom hebben we ons eigen pad gekozen. We zijn binnengekomen, hebben ons dienstbaar opgesteld en de vrijheid genomen die we kregen. Achteraf krijgen we vele verwijten op ons bord die voorkomen waren als er vanaf het begin een heldere communicatie was geweest met duidelijke verwachtingen, doelstellingen en instructies. Niks van dit alles en als gevolg hiervan is op onredelijke wijze de vloer met ons aangeveegd. Nadat de PR-manager er eerder al uitgestapt is, hebben wij als stagiaires ook besloten de stekker eruit te trekken. Ik ben niet naar de andere kant van de wereld gereisd om de vloer met me te laten aanvegen. Hoewel ik het pijnlijk vind voor de dieren hier die wel degelijk liefde en aandacht tekort komen (wat voor onze baas ook onder ‘niks' valt) en waar de eerste prioriteit naar uit zou moeten gaan, is het voor mij onmogelijk om effectief onder iemand te werken die al elke vorm van formeel respect mist. Laat staan dat er binnen in haar dogmatische gedachtegoed ook maar iets anders zit dat minachtig voor haar gasten die voor haar niks meer zijn dan kinderen en afval. Ik citeer maar. Dank je de koekoek, ik kan mijn tijd dan wel beter besteden. Ik zwaai af, maar ik zal niet bij de pakken neer gaan zitten. Het leven gaat door en er zijn nog vele andere paden te bewandelen die hopelijk wel naar waardering en respect leiden. Ik wil India beter achterlaten dan ik het aantrof. The show must go on.