India is zoals ik eerder al gezegd heb een veelzijdig land. Ik denk dat in weinig landen de verschillen tussen arm en rijk zo groot zijn en dat ze zo dicht naast elkaar leven. Het is een armoede die in de realiteit ineens vele malen meer confronterend is dan op de televisie. Er zijn zo oneindig veel mensen die zo weinig hebben en die op de meest vreselijke plekken op de meest armoedige wijze moeten rondkomen. Daartegenover staat dat ik als rijke Westerling ook wel enig discomfort ervaar, maar dit op geen enkele manier ook maar enigszins opweegt tegen wat deze mensen moeten doorstaan. Mijn eigen problematiek rondom mijn accommodatie heeft me zeker creatiever gemaakt, maar dat staat in een nogal vreemd perspectief als je weet dat ze even verderop niet eens een dak boven hun hoofd hebben.

Goed, die accommodatie van mij. Er is al veel over gezegd. Eerst leefde ik achter een gordijn en werd me een betere kamer beloofd. Echt verhuist ben ik niet, maar er kwam een plek in een kamer hier vrij waardoor ik daarin ben getrokken. Gelukkig maar, want mijn bank en goede matras waren me al afgenomen. De mentaliteit van de organisatie van de accommodatie hier lijkt op die van een legbatterij: zoveel mogelijk mensen op zo weinig mogelijk plekken en het aantal studenten groeit sneller dan de accommodatie zo lijkt het. AIESEC heeft graag zoveel mogelijk studenten, maar waar ze blijven is af en toe dubieus. Een jongen uit Brazilië die afgelopen donderdag aankwam kreeg is niet opgehaald van het vliegveld en was een aantal dagen ‘zoek'. Ik kende hem via Facebook dus in alle schraalheid ging AIESEC mij vragen of ik wist dat hij was. Een interessant stukje peoplemanagement. Ik mag niet klagen over mijn kamer en nu zelfs de douche gemaakt is ben ik helemaal gelukkig. Inmiddels is de zoekgeraakte Braziliaan het nieuwste slachtoffer achter het niet ijzeren gordijn.

Toch zijn er alledaagse dingen die hier ontbreken, waardoor ik af en toe creatief moet zijn. Allereerst is er geen toiletpapier, want Indiërs vegen hun kont af met hun linkerhand. Voor mij ligt daar toch de grens van integratie en gelukkig heb ik een voorraad bij me. Ik zal echter op zoek moeten naar meer, want zeker gezien hoe mijn darmen er nu aan toe zijn heb ik niet genoeg. Ook iets simpels als een vaatdoekje ontbreekt. Ik had melk geknoeid op tafel; de reden was dat ik hier melk kan kopen in een zak in plaats van een fles en dit dus onmogelijk is om zonder knoeien te schenken. Vervolgens heb ik vervolgens maar een fles water leeggegoten om er nog iets van te maken. Zo is het wel lastig om alles schoon te houden. De keuken is een vuilnisbelt, dus ik drink alles uit flessen en glazen zijn hier niet. Dan was er nog het grappige voorval over het feit dat ik me graag scheer voor een spiegel. Er zijn hier spiegels, er zijn hier stopcontacten maar niet bij elkaar. Laat ik voor mijn scheerapparaat nu net een stopcontact nodig hebben. Gevolg is dat ik van de huisbaas hier toestemming heb gekregen om de spiegel van de muur te halen als ik me wil scheren. Vooralsnog laat ik mijn baard staan. Frappant is ook dat je wanneer je hier iets gedaan wilt krijgen, je dit de huisbaas of een van de managers minimaal drie keer moet vragen. Wanneer ze echter willen dat je de huur betaalt, liggen ze als hongerige wolven op de loer en zijn ze ineens niet meer zo nonchalant. Inmiddels hebben ze het me voor de derde keer gevraagd, dus ik zal maar eens in actie komen. What they give is what they get.

Afgelopen zaterdag ben ik naar Agra geweest met twee huisgenoten en nog twee andere AIESECers. Mijn wekker ging om 3.30u en de trein zou vertrekken om 4.40u. Voor mij was dit mijn eerste confrontatie met echte armoede. Het begint al met het station. Overal liggen mensen en honden. De trein was op onze heenreis een slaaptrein met bedden zo dat was redelijk comfortabel. Treinen in India zijn echter overbevolkt en om de tien seconden komen rumoerige verkopers langs met ‘DJAHIEEEE'. Zo schijnen de spullen die ze bij zich hebben daar te heten. Wanneer je ze ook maar aankijkt, verblijden ze je graag met ik hun complete arsenaal aan eten- en drinkenswaren die menig toerist direct een weekabonnement op een Indisch toilet zouden verschaffen.

Dan het uitzicht. Hoewel de buitenwereld slechts vanachter tralies zichtbaar was, was dit soms ronduit verschrikkelijk. De armoede is gigantisch, er zijn overal mensen op de gekste plaatsen. Langs het spoor, in een weiland, bovenop een vuilnisbelt. Op de meest willekeurige plekken kunnen mensen zitten en vaak leven ze daar ook nog. Het is een compleet andere wereld vergeleken met de rijke, Westers ogende Indiërs die de schone en comfortabele metro's bevolken. Ook de geur is zo nu en dan ondraaglijk. Ik had erover gehoord en ik was ervoor gewaarschuwd, maar als je het meemaakt is het erger dan je denkt. Dan zijn er nog de conducteurs die met geweren rondlopen en nog enige orde in de chaos proberen te bewaren. Uw vervoersbewijs alstublieft...

Aangekomen in Agra worden de verschillen ook meteen duidelijk. Deze kleine stad is duidelijk armer en viezer dan Delhi, op veel plaatsen stinkt het echt enorm. In schril contrast staat dit met de adembenemend mooie Taj Mahal die alle verwachtingen meer dan waarmaakt. Ook het Agra Fort is prachtig en vele malen mooier dan haar tegenhanger in Delhi, het Red Fort. Verder is Agra echter niet veel meer dan een arme, vieze plek en ik ben blij dat we alles in een dag hebben gedaan al was het wel een slijtageslag. Op het station leven ook veel apen, die allerminst te spreken waren over de kiekjes die we van hen maakten. Ze zijn gevaarlijk en ronduit agressief; eentje probeerde ons aan te vallen en het was dat hij de trap waarop we stonden net niet wist te bereiken met zijn sprong: anders waren we flink in de aap gelogeerd. Ook het feit dat de apen over de perrons klauteren verbaast daar niemand.

De terugreis in de laagste klasse was een ware slijtageslag: 3,5 uur ingeklemd op een kuipstoeltje tussen twee forse Indiërs is behoorlijk afzien. Het stelt echter zo weinig voor in vergelijking met de mensen die niet eens met de trein kunnen. De mensen die op het station leven, in de krottenwijken , op het platteland, langs het spoor en op alle andere mogelijke plaatsen die wij als Westerlingen niet zouden kunnen en willen bedenken. Ik ben blij met een goed werkende douche, zij zouden wensen dat ze een douche hadden. Met die dubbele gedachte ben ik teruggekeerd in Delhi, klaar om mijn stage eindelijk echt te beginnen. Ik heb er enorm lang naar uitgekeken en nu is het dan zover. Met veel zin en goede moed ben ik de eerste dagen van mijn stage ingegaan. Vooralsnog maakt het de verwachtingen waar. Er is een hoop te doen en ik weet zeker dat er meer dan genoeg te leren en te ontdekken valt om het tot een voor mij zeer interessant en leerzaam project te maken.

Dan realiseer ik me dat er in India nog zoveel meer te doen is, maar waar te beginnen?

Ik begin in ieder geval hier.